“(Oğulları) Ey Babamız! Suçlarımızın bağışlanmasını dile, biz gerçekten hataya düşenlerden idik desinler. (Yakup) Rabbimden bağışlanmanızı dileyeceğim; o şüphesiz bağışlar ve merhamet eder, dedi.”1

Kur’ân’da otuza yakın ayet şefaate delil olacak şekilde zikredilmiştir. Bunların toplamının manalarına baktığımızda şefaatle buluşup bağışlanabilmek için bazı şartların yerine getirilmesi gerekmektedir. O şartlar:

1- Günahkâr insan, günahından dolayı kalben pişman olmalıdır.

2- Günahkâr insan, bir daha günah işlememek üzere kat’î tevbe etmiş olmalıdır.

3- Günahkâr insan, Allah’ın şefaat izni verdiği Hz. Peygamber (s.a.a) ve Ehlibeyt’inin (a.s) şefaatlerini talep etmelidir.

Şefaatin manası günahkârların, yaptıklarının cezasını görmeden şefaatle buluşup affedilecekleri değildir. Aksine bazen günahkârlar cezalarını çektikten sonra, Allah onları şefaat rahmeti ile buluşturup bağışlayacaktır.2

Kimlere şefaat edilmeyecektir?

1)     Namaza ve Allah’ın haklarına itina göstermeyenlere,

2)     Toplumun yoksul tabakasına teveccüh etmeyenlere,

3)     Hayatlarında batıl ile meşgul olup batılı destekleyenlere,

4)     Yüzlerce delile rağmen (inat ederek) ahireti inkâr edenlere.

“Suçlu günahkârların durumunu (soracaklar): Sizi şu sagere sürükleyip iten neydi? Onlar, biz namaz kılanlardan değildik, derler. Yoksula da yedirmezdik, (batıla) dalıp gidenlerle, biz de dalar giderdik. Din (kıyamet, sorgu, ceza) gününü yalan sayıyorduk.”3

“Rahman’ın katında ahit almışların dışında (hayatta iken Allah’ın kitabı Kur’ân’a, peygamberlere ve ahirete inancı olmayanlar) şefaate malik olmayacaklardır.”4

--------------------------------------------

1- Yusuf, 98-99.

2- Biharu’l-Envar, c. 8, s. 362.

3- Müddessir, 41-46.

4- Meryem, 87.