Rasthaber - "Şirk" metaforu kullanıldığında genel olarak putlar veya tağutî rejim vasıtasıyla Allah Teâlâ'ya ortak koşmak anlaşılmaktadır. Oysa "şirk" kavramı hadislerde de belirtildiği üzere çok yönlü olabilmektedir. Şirk olgusunun zıddı "tevhid"tir. Müslüman kişi tevhid inancını zedelememe azmi ve rikkati içinde olmalıdır. Hadis-i Şerif'te belirtildiği üzere, "Şirk, gece karanlığında siyah bir taş üzerinde siyah karıncanın yürümesinden daha gizlidir." Bu yüzden şirk günahına karşı teyakkuz hâlinde olmak gerekmektedir. Bunun için de şirk günahının kapsam alanını bilmek gerekmekmektedir. Allah Teâlâ'ya ortak koşmak anlamına gelen şirk affı olmayan kebâhir günahtır. "Allah kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz; bundan başkasını dilediği kimse hakkında bağışlar. Allah’a ortak koşan kimse büyük bir günah işleyerek iftira etmiş olur." (Nisa: 48) Ayette belirtildiği üzere şirk affı olmayan bir günah olmakla birlikte aynı zamanda Allah Teâlâ'ya iftira atmaktır. Konuya şu zaviyeden girmiş olalım: AllahTeâlâ, "Sizin ümmettiniz bir tek ümmetir." diyor ama insanlar üzerinde nüfus sahibi olan din kisveli kişi kalkıp ümmeti fırkalara ayırıyor. Kendi cemaati veya mezhebi dışındakileri ötekileştiriyor. Bu yüzden bilinmesi gereken o ki, "tevhid" kavramının en önemli boyutu Allah Teâlâ'yı birlemekle birlikte, Allah Teâlâ'nın "bir" dediğini de "bir"lemektir. Evet, Allah Teâlâ isim ve sıfatlarında "bir" ve "tek" olduğu gibi, hüküm koymada kendisine ortak kabul etmemektedir. (Kehf: 26) Bizim bu satırlarda ifade etmek istediğimiz, Allah Teâlâ'nın, "Sizin ümmettiniz bir tek ümmetir." (Enbiya: 92) hükmünün hilafına ümmet bünyesinde ayrıştırıcı tutum sergilenerek "şirk" batağına düşülme hadisesidir. Ne yazık ki bazı cemaat liderleri veya tarikat şeyhleri iltisak hâlinde oldukları yapılarını hayatın merkezine alarak (etnosantrik duyguların esareti içerisinde) ümmet bünyesinde ayrıştırıcı tutum sergileyebilmektedirler. Oysa ümmeti fırkalara bölme teşebbüsü şirktir/küfürdür. "Dinlerini parçalara bölüp gruplara ayrılan ve her grubun kendi yanındakiyle böbürlendiği kimselerden olmayın." (Rum: 32) "Gerçek şu ki, dinlerini parça parça edip kendileri de gruplaşanlar, sen hiç bir şekilde onlardan değilsin. Onların işi ancak Allah'adır. Sonra O, işlemekte olduklarını kendilerine haber verecektir." (Enâm: 159) Bu uyarı ayetleriyle birlikte Rabbimiz bir başka ayette diyor ki, "Onların çoğu ortak koşmadan Allah’a iman etmezler." (Yusuf: 106) İnsanlar kuşatıcı ümmet bilincinden mahrum olunca teritoryal alanlarını daraltarak grup taassubuna kapılmakta ve kendi dar alanlarına hapsolmaktadırlar.  Öğündükleri, önceledikleri ve kendilerini "fırka-i naciye" (kurtulmuş cemaat) olarak gördükleri sadece kendi grupları, kendi cemaatleri olmaktadır. Bunlar etnosantrik duygulara gark oldukları için kendi dışındakileri "öteki" olarak görebilmektedirler. Bugün sadece Türkiye'de irili ufaklı belki de 100 dolayında din adına örgütlenmiş cemaat ve grup var. Bunların çoğu birbirini sevmez; eleştiri ve tekfir oklarını birbirlerine yöneltmişler. Gece-gündüz birbirleri aleyhine ağıza alınmayacak sözler söylemekteler. Cüretkârca ve büyük bir husumet içerisinde birbirlerini tekfir etmektedirler. Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: "İmân etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe imân etmiş olamazsınız." Bir başka hadiste ise şöyle buyrulmaktadır: "Uyumluluk ve dayanışmada Müslümanlar bir bedenin azaları gibidir. Bir uzuv rahatsız olduğunda bütün beden bundan muzdarip olur." Ama gelin görün ki, bütün bu uyarıların hilafına hareket edilerek cemaatler arası husumet had safhada. Oysa Rabbimiz buyuruyor ki: "Müslümanlar kardeştir."