Allah Resulü’nden (s.a.a) şöyle nakledilmiştir:

“Ali bendendir ve ben Ali’denim.”[1]

Yine Allah Resulü’nden (s.a.a) şöyle nakledilmiştir:

“Hüseyin bendendir ve ben Hüseyin’denim.”[2]

Bu rivayetlerin sırrı şudur: İmamet, nübüvvetin halefi olduğu için o yüce makamdan ayrı düşünülemez ve imametsiz nübüvvetin de faydası olmaz. Bu manevi bağdaşım ve iç içelik, yüce Peygamber’in (s.a.a) risalet eserlerinin Masum imamların (a.s) ve özellikle de İmam Hüseyin’in (a.s) hayatında araştırılması gerektiğini gösterir.

Yüce Allah faydalı ilmin en önemlisini dinde derinlemesine anlayış olarak tanıtmış ve şöyle buyurmuştur:

Öyleyse onların her kesiminden bir grup da, din konusunda köklü ve derin bilgi sahibi olmak ve döndükleri zaman kavimlerini uyarmak için geri kalsa ya![3]

Yüce Peygamber (s.a.a), faydalı ilmin en bariz ölçütü olan dinde “derin bilgi edinmek=tefekkuh” tabirini açıklamış ve şöyle buyurmuştur: “İnsanların ruhlarının hidayeti için faydalı olan ve gönüllerde hidayet ışığı için yer açan gerçek ilim ancak üç kısımdır: Hakkı tanımak, hükümleri tanımak, insan hayatındaki ilâhî yasaları tanımak. Bunların dışındakiler ancak üstünlüktür.”[4] İnsan bunları riayet etme sayesinde kendisi ile Allah arasındaki ilişkiyi, kendisi ile tabiat arasındaki bağı, kendisi ile insanlar ve beşerî toplumlar arasındaki irtibatı tanıyabilir ve bu bilgiye dayalı olarak da doğru adımlar atabilir.

İmam Hüseyin (a.s), yüce Peygamber’in (a.s) buyruğunu açıklama yönünde şöyle buyurmuştur:

“Bizim ekol ve mahfilimize gelen kimse şu dört yararın birine ulaşacaktır: Sağlam bir ayet öğrenecek, sosyal ve ahlâkî yasaları ve de ilâhî buyrukları öğrenecek, eşitlik ve kardeşlik yordamını öğrenecek, âlimlerle birliktelikten faydalanacaktır.”[5]

Böylece Allah Resulü’nün (s.a.a) buyruğunda geçen üç ilim, yetkin ölçütlerinin eklenmesiyle Ehlibeyt (a.s) mektebinde kazanılacaktır.

Hüseyin b. Ali (a.s), Allah Resulü’nün (s.a.a) buyruğundaki üç ilim türünü münacatlarında, hutbelerinde ve mektuplarında geniş bir şekilde açıklamıştır. İmam Hüseyin (a.s), “Arefe Duası”nın birçok yerinde sağlam ayetlere ve kalıcı yasalara vurgu yapmış ve örneklemiştir. Bu duanın tevhidî bölümlerinde kendisini öyle tanıtmıştır ki, adeta baştan ayağa tevhid inancıyla dolu doludur. Gözünü, burnunu, kulağını, sinirini, et ve kemiğini şerhederken, bütün bunları Allah’ın tevhid nişaneleri olarak görmüştür; kendini muvahhid biri olarak, ruhunu ve varlığını da münezzeh Allah’ın tevhidî eserlerinin mazharı olarak tanıtmıştır.

İmam Hüseyin (a.s) Arefe duasının başlarında “hükümleri tanıma”yı konu ederek münezzeh Allah’a şöyle arzetmektedir:

“Allah’ım! Bana olan lütuf, rafet ve ihsanınla beni zulüm ve cahiliye düzeninde dünyaya getirmedin.”[6] Bilakis Allah Resulü (s.a.a) eliyle İslâm devletinin kurulmasıyla küfür öncülerinin kökünü kuruttuktan sonra beni dünyaya getirdin.

Hüseyin b. Ali (a.s) bir başka yerde marifeti konu edip şöyle buyurmuştur: “İlim okumak marifet kazanma zeminidir.”[7] İslâm ilimlerini öğrenmek ve araştırmak, Allah’ı tanımak için ve nefsi tanımak için en güzel mukaddimedir.

Yine İmam Hüseyin (a.s) yönetim hakkında şöyle buyurmuştur: “Yöneticilerin en kötü hasleti düşmandan korkmak, mahrumlara ve mustazaflara katılık ve ita ederken cimri davranmaktır.”[8] Yani yönetici cesur, adil ve cömert olmalıdır. Muvahhit bir yönetici sadece Allah’tan korkar ve O’nun dışında hiçbir şeyden korkmaz. Aksi hâlde korkusunda muvahhit olamaz:

 “O peygamberler ki Allah'ın gönderdiği emirleri duyururlar, Allah'tan korkarlar ve O'ndan başka kimseden korkmazlar.”[9]

Bu açıkladıklarımız, Allah Resulü’nün (s.a.a) buyruğunda geçen ve İmam Hüseyin’in (a.s) buyruklarında ortaya çıkan üç ilim türünün açılım örnekleridir. Aynı zamanda bu, Allah Resulü’nün (s.a.a) hayat eserlerinin İmam Hüseyin’in (a.s) hayatında tecelli ettiğinin göstergesidir.

- - - - - - - - - - - - -

[1]- Biharu’l-Envar, c: 26, s: 3

[2]- Biharu’l-Envar, c: 43, s: 261

[3]- Tevbe, 122

[4]- Biharu’l-Envar, c: 1, s: 211

[5]- Biharu’l-Envar, c: 44, s: 195

[6]- Mefatihu’l-Cinan

[7]- Biharu’l-Envar, c: 75, s: 127

[8]- Biharu’l-Envar, c: 44, s: 189

[9]- Ahzâb, 39