Tevrat ve İncil'in polisin koruması altında defalarca ateşe verildiği, mültecilerin ten renklerine göre farklı muamele gördüğü ve sınıf ayrımının bas bas bağırdığı; mesela 90 yaşındaki kraliçesinin doğum günü için astronomik harcamalar yapıldığında, ya da örneğin Siyonistler gibi bir şebekenin başka milletlere zulüm ve baskı uyguladığında ya da insan haklarına ve özgürlüğe aykırı onlarca başka eylemde bulunduğunda, kimsenin bunlara karşı bir şey söylemeye ve yazmaya ve tabii ki Batıya da karşı çıkmaya hakkı olmadığı bir toplum düşünün.

Batı böyle bir toplum ve ülkeye nasıl bir tepki verirdi?

Tabii ki de böyle bir topluma karşı onlarca BM bildirisi ve kararı çıkarılırdı. Özgürlük ve insan haklarını savunan yüzlerce dernek ve birlik onu suçlardı. Çeşitli radyo ve televizyon ağları onu yok etmek için programlar yapardı ve Hollywood da işin içine girerdi...

Bugün Batılı ülkelerin hepsi aşağı yukarı aynı davranış ve özelliklere sahipler ama asla hiçbiri birbirine karşı tavır almıyor ve karşı çıkmıyorlar!

Dün Rasmussen Paludan ikinci kez İsveç polisinin himayesinde Müslümanların yaşadığı bir mahallede Kuran-ı Kerim'i ateşe verdi! Ama o, Kuran'ın yanmasını durdurmak için nehre atlayan ve polis tarafından tutuklanan Müslümanların kutsal kitabına bu şekilde hakaret etme hakkına sahip.

Batı'da her alanda ortaya çıkan bu ikili davranışın kökenini Batı'nın ben-merkezli oluşunda aramak gerekir. Avrupa kendini dünyanın merkezi olarak görmektedir ve tüm dünyaya karşı otoriter ve aşağılayıcı bir bakış açısına sahiptir. Avrupa'nın ben-merkezli bakış açısı coğrafi bölünmelerde de görülebilir. Uzak Doğu ve Ortadoğu bu bakış açısına göre tanımlanmıştır!

Bazı Batı belgelerine göre Avrupa, Avrupa kıtasını haritalarda olduğundan daha büyük gösterecek kadar ileri gitmiştir!

Evet, Batı'nın bir görünen yüzü, bir de iç yüzü vardır. Batının görünen yüzü cezbedici, renkli, anlayışlı, medeni, insan haklarına, ifade özgürlüğünü savunan, yoksulluktan uzak ve daha onlarca olumlu özelliğe sahiptir. Ancak Batı'nın iç yüzü, şiddet, zulüm, diktatörlük, sınıfsal ayrımlar ve daha onlarca nefret uyandıran özellikle doludur.

Mehdi Fezaili