Bu kalem bu sözleri değerlendirecek bir konumda değildir ama İran İnkılabının 46 yıldır değişmediği ve devam ettiği açıktır. Şimdi Fransız ve Rus devrimlerinden 46 yıl sonrasını, bugünkü İslam İnkılabıyla kıyaslayın, halkın bu direnişinin ve onların içinden çıkan sistemin, onların konumları açısından ne kadar değerli olduğunu görün. Diğer ülkelere yayılarak siyasal sistemlerde yeni bir dönem başlattığı için “Büyük Devrim” olarak adlandırılan Fransız Devrimi, Afşar Hanedanlığı'nın İran'daki egemenliğinin son yıllarında, yani 1789 yılında, 236 yıl önce gerçekleşti ve şimdi bu devrimin 1835'te ne halde olduğuna bir bakın.

Pek çok araştırmacı, Napolyon Bonapart'ın 1804'te iktidara gelişini Fransız Devrimi'nin sonu olarak kabul ederken, bazıları da Fransız Devrimi'nin sonunun 1795 veya 1799 olduğunu söylemişlerdir. Her halükarda Fransız Devrimi'nin zaferinden 15 yıl sonra, 1804'te kesin olarak sona erdiği açıktır.

Fransız Devrimi'nin en önemli sonucunun demokrasi olduğu biliniyor, ancak çağdaşı devrim düşünürlerinden Tocqueville, devrimi gerçekleştirmek için gösterilen tüm çabalara rağmen sonucun demokrasi olmadığını düşünüyor. Bu nedenle, “Fransız Devrimi başladığı yıl olan 1789'da sona erdi” diyor. 1835'te Fransa, 12 Aralık 1799'dan 22 Haziran 1815'e kadar süren kanlı 16 yıllık Napolyon yönetimini geride bırakmıştı. Bu 16 yılın sonucu, içerideki siyasal sistemin diktatörlüğüne karşı çıkmak ve diğer ülkelere yönelik saldırganlığı reddetmek olan devrimin tüm hedeflerinin başarısızlığa uğraması oldu.

Napolyon'un iktidarının sona ermesiyle Fransa resmen monarşiye geri döndü. 18. Louis, ölümüne kadar on yıl boyunca Fransa'yı kral olarak yönetti. Ondan sonra 10. Charles, 1830'da tahttan çekilene kadar Fransa Kralı oldu ve ondan sonra da Louis Philippe 18 yıl boyunca Fransa'yı yönetti. Devrimin sloganı cumhuriyet ve demokrasi yaratmaktı, ancak Fransız Devrimi'nin kalıcılığı ve ideallerine bağlılığı bu şekildedir.

Rusya’nın Ekim Devrimi 1917'de zaferle sonuçlanmış ve 1923'te Josef Stalin'in iktidara gelmesi ve sol işçi devriminin ilkelerinden vazgeçmesiyle sona ermiştir. 1953'e kadar, yani tam 30 yıl boyunca Stalin, Sovyetler Birliği Ülkesi olarak adlandırılan ülkenin mutlak yöneticisiydi! Görev süresi boyunca milyonlarca işçi çalışma kamplarına gönderildi ve bunların çoğu çalışırken öldü. Hal böyle olunca, 1963'te Rus Devrimi'nin durumunun zaferinden 46 yıl sonra nasıl olduğunu sormaya gerek yok. Bu sırada Ekim Devrimi'nden çıkan ülkelerin başında, Sovyetler Birliği'ni yönetecek fiziksel ve zihinsel yeterliliğe sahip olmayan Nikita Kruşçev vardı. Sovyet anti-emperyalist devrimi, ilk liderinin 1923'te ölmesiyle birlikte, içeride sömürüyü, dışarıda ise ülkelerin kaynaklarını işgali hedefleyen tam teşekküllü bir emperyalizme dönüştü. Bu nedenle, çok kısa bir süre sonra Fransız Devrimi ve Rus Devrimi'nin tartışılması halkın ilgisini çekmemeye başladı ve genellikle resmi törenler şeklinde anıldı ve askeri geçit töreni bu devrimlerin yıldönümünde sergilenen en önemli şeydi. İslam İnkılabı, öncelikli ideallerine bağlılığı ve sevenlerinin sıcak desteği açısından bir istisnadır. Devrimin yıldönümünde İran'ın köylerinde, şehirlerinde ve başkentinde milyonlarca kişinin katıldığı ülke çapındaki yürüyüşler aslında her yıl İslam İnkılabını ve onun hedef ve ideallerini güncelliyor. Bu yürüyüşler, yürütme teşkilatlarından kaynaklanan bazı rahatsız edici eksikliklere rağmen devrimin güncelliğini koruduğunu söylüyor.

Bu yürüyüşler, devrimin kuruluş felsefesini ve hedeflerinin doğruluğunu vurguluyor, gerilemelere ve sapmalara engel oluyor. Bu yürüyüşler, yanlış iç ilişkilerin, zorbalığın ve dış ilişkilere bağımlılığın bir şekilde İran İslam Cumhuriyeti çerçevesine girmesine izin vermiyor. Fransız ve Rus devrimlerinde yaşanan bu hatalar, ulusal bir denetim kurumunun bulunmayışından kaynaklanmıştır. Elbette, sapmanın liderlerinden başladığı yukarıda belirtilen devrimlerden farklı olarak, İran İnkılabında rehberiyet her zaman devrimin devamını ve temel ilkelerden gerileme ve sapmanın olmamasını vurgulamaktadır. Ancak şu kabul edilmelidir ki, inkılap liderlerinin uyarılarının etkili rolünden daha önemlisi, halkın doğrudan ve güçlü bir şekilde sahada var olmasıdır ve bu, ilkelerin ve ideallerin savunulmasında etkili olmuştur.

İnkılabın zaferinin yıldönümünde tartışılan bir diğer konu ise düşmanın İran'dan “yakın düşman” ve “kronik sorun” olarak söz etmesiyle birlikte İran İslam Cumhuriyeti'nin zayıfladığını iddia etmesidir ancak İslam inkılabının doğuşunun dayandığı iki zorunluluk, hem İran milleti içinde, hem halk arasında, hem bölgede, hem de uluslararası alanda güncelliğini korumuştur. Ülke içinde cumhuriyetçilik veya İslamcılık çerçevesinde diktatörlüklerin ortaya çıkmaması için herkesin hâlâ dikkatli olması gerekmektedir.

Son 25 yılda, 1999 ve 2000'de, bazıları tarafından diktatörlüğü yeniden tesis etmek için en az iki yoğun çabaya şahit olduk ve eğer halkın sahadaki varlığı olmasaydı, İran İnkılabı da Napolyon Bonaparte ve Joseph Stalin gibi diktatörlerin pençesine takılmıştı. Öte yandan, içerideki unsurların İran'ı yeniden mutlak Batı hâkimiyetine döndürme çabaları da hâlâ devam etmektedir. Sa’idi Sircani, ve Ataullah Muhacirani gibi 1990’ların tek sesleri bugün ülkede bir hareket haline geldi.

Bugün Hazreti İmam'ın (r.a), merhum Seyyid Ali Ekber Muhteşimipur'un Hürriyet Hareketi mensuplarına mevki verilmesine ilişkin mektubuna cevaben dile getirdiği yasağın gerekliliği daha da ciddi bir önem kazanmıştır. Gökkuşağı cephesinin İran'ı Batılı askeri ittifaklara yeniden dâhil etme ve İran'ı müstekbir Batı rejiminin siyasetinde eritme çabaları ciddiyetle sürdürülmektedir, bu nedenle halk kitlelerinin devrimlerini ciddi ve kitlesel bir şekilde savunması bundan sonra da geçerliliğini korumakta ve iki kat daha önemli hale gelmektedir. İslam İnkılabı, İslam Cumhuriyeti atmosferine yoğun bir enerji getirdiği için ona sorunları hızla çözme konusunda özel bir yetenek kazandırmıştır. Birçok durumda bu yoğunlaşmış enerjinin etkileri görülür. Örneğin sağlık alanında inkılabın yoğun enerjisi İran'ı uluslararası bir tıp merkezine dönüştürdü. Telekomünikasyon ve elektronik alanında ise İran, bölgenin önemli bir telekomünikasyon merkezi olarak değerlendiriliyor. İran, bilim ve teknoloji alanında da ayrıcalıklı bir konumdadır. İran, savunma kabiliyeti alanında da tartışmasız bir bölgesel güç haline gelmiştir. Fakat bu inkılap, bir zamanlar “Hürriyet Hareketi” ile sınırlı olan bir hareket ve cepheden, kamusal geçim alanındaki sorunlar da dâhil olmak üzere bazı sorunların çözümü yönünde yoğun bir baskı altına girmiştir. Bu dönem boyunca ülkedeki hassas mevkilere güvenen bu kesimden bazı kişiler, inkılabın seyrini değiştirmek için halkın geçim kaynaklarını rehin aldılar ve sorunların çözümüne yönelik fırsatları sürekli olarak yok ettiler. Dış dünyayla koordinasyon sağlanmadan hiçbir şey yapılamayacağını iddia ederken, yıllardır İran İslam Cumhuriyeti'nin hassas noktalarına güvendiler, oysa Batı ile İran arasındaki sorunların Batı'nın aşırı ihtirasları ve taahhütlerinden dönmeleri nedeniyle çözülemeyeceğini çok iyi biliyorlardı. Buna dayanarak açıkça şunu yazabiliriz ki, kitlelerin geçim sıkıntıları, bazıları tarafından asılsız bir şekilde halk devrimine ve onun ilke ve tutumlarına bağlamış ve İslam İnkılabı bu konuda iki kat baskı ve zulme maruz kalmıştır ve bu zulüm, hile ile iktidara gelenlerin, halkın geçim sorunlarını çözmeye dair en ufak bir inançları olmaksızın, yanlış düşünmelerinin ve sorumluluklarını yerine getirmedeki ihmalkârlıklarının ürünüdür.

Eğer halkı cumhuriyetin direği olarak kabul edersek ki bu şüphesiz böyledir, o zaman aslında bazıları inkılabın ilkelerini suçlayarak cumhuriyeti ortadan kaldırmaya Stalinist ve Bonapartist yöntemlerle kaybedilen suyu Batı'ya döndürmeye çalışmışlardır. Elbette bu mümkün değil, zira 1979 Şubat ayında ilk hükümet iktidara geldiğinden ve 1980 yılında ilk cumhurbaşkanı seçildiğinden beri böyle bir çaba sarf edilmiş ve bu 46 yıl boyunca da az çok devam etmiş ancak İmam (r.a) ve İmam Hamanei’nin liderliği ve halkın sahadaki sıcak varlığı nedeniyle kayaya çarpmıştır.

Sadullah Zarei