Ağır sanayi hamlesi mi? İmam Hatipler mi? Adil ekonomik düzen mi? Başörtüsü mü? Ülkenin dört bir yanında açtığı fabrikalar, attığı temeller mi?

Hayır. Onu değerli kılan küresel istikbarın karşında durmasıydı. Bunların hepsi bir araçtı. O yeni bir dünyanın özlemini duyuyordu. Aslolan ne başörtüsüydü, ne İHL’lerdi, ne fabrikalardı, ne de teknolojiydi. Bir ülke bunların hepsine sahip olabilir ama yine de ABD’nin ve küresel istikbarın oyuncağı olabilirdi. O yüzden “Namaz kılan köleler olmayacağız!” demişti. O yüzden “Bir ülkenin asıl gücü tankı, topu değil imanlı gençliğidir!” demişti.

Onun mücadelesinin özü “Uluslararası Siyonizm’e karşı savaş” ve “İslam Birliği” idi. O, kavmiyetçi ve mezhepçi dinamiklerle hareket eden biri değildi. Başbakan olduğunda ABD’nin baskılarına rağmen ilk ziyaretini de, ömrünün nihayetinde son ziyaretini de İran’a yapmasının sebebi buydu. “Biz Türkiye’de muhalefette ama İran’da iktidardayız!” demesinin sebebi buydu. O yaklaşan tehlikeleri hep önceden görüyor, hep önceden önlem alıyordu. O “mezhepçiliğin” ve “kavmiyetçiliğin” emperyalist projenin elindeki en büyük kozlar olduğunu biliyordu. Bunun için her türlü iftiraya, her türlü dışlanmaya ve yalnız bırakılmaya karşı sabretti.

Yıllarca kendisiyle az mı alay edildi, kendisine az mı iftira edildi? Kimdi bunlar? Sadece 28 Şubatçılar mı? Gün geldi çocukken elinden tuttuğu insanlar onu hor gördü. Onun idealleriyle dalga geçti. Onu yalnız bıraktı.

Her liderin bir Kerbelâsı olur mu bilmiyorum. Ama Erbakan Hoca’nın Kerbelâsı 28 Şubat değildi. O, 28 Şubat’ı tarihin akışı içinde “değersiz bir nokta” olarak görmüştü. Erbakan Hoca’nın Kerbelâsı 28 Şubat’tan sonra başladı. Kendi evlatlarının “vefasızlık kılıcıyla” yaralandı.

Ama o asla yılmadı. Anlatmaya, hatırlatmaya, uyarmaya devam etti. Evet bazen kızdığı, sert ve keskin konuştuğu da oldu. Ama bunların hepsi onun bir çırpınışıydı. Evlatlarının uçuruma sürüklendiğini gören bir babanın feryatlarıydı onlar. Kendi evlatlarının açtığı yaraların feryadıydı.

Kanaatimce onu lider yapan asıl özelliği buydu: Psikolojik dayanıklılık. Kınayıcıların kınamasından korkmama! Kendisine karşı yapılan psikolojik baskıların hepsine sabırla, metanetle, dirayetle karşı durma. Geri adım atmama. Boyun eğmeme. Sözünü değiştirmeme. Yapabildiğince uyarma, hatırlatma.

Hep uyarma, hep hatırlatma!

O kınayıcıların kınamasına aldırmayan kişiydi. O kıblesini kaybetmeyen kişiydi. O düşmanını kaybetmeyen kişiydi. Düşmanın taktığı maskeleri görebilen kişiydi.

Erbakan hoca kimdir derseniz benim cevabım budur: Kınayıcıların kınamasından korkmayan kişi.

Bazıları diyor ki, Erbakan Hoca bugün olsaydı ne yapardı? Son nefesini verene kadar ne yapmışsa onu yapardı. Yine “Uluslararası Siyonizm” der, yine “İslam Birliği” der, yine “İnsanlığın saadeti” der, yine “D-8, D-24, D-60, D-160” derdi ve asla “Namaz kılan köleler” olmayı kabul etmezdi.

Atılan iftiralara, yapılan psikolojik baskılara, algı yönetimi ve manipülasyonlara boyun eğmez yoluna devam ederdi.

Çünkü onun asıl gayesi, hepsinin ve her şeyin ötesinde Allah'a ulaşmak, onu razı etmekti. O, "Ne yaptıysam Allah rızası için yaptım" demişti.

Seni seviyoruz ve seni özlüyoruz.

Allah’ın rahmeti senin üzerine olsun. Bıraktığın emanete hakkıyla sahip çıkanlara selam olsun.

İSLAMİANALİZ